´Nederland is een ontzettend gaaf land,´ schreef premier Rutte in zijn inmiddels beruchte open brief. Zijn oproep ´aan alle Nederlanders´ lokte veel reacties uit. Hoon en afkeuring vielen hem ten deel, maar de minister-president heeft een punt. Met de normen en waarden in Nederland is het naar mijn mening slecht gesteld. Het is pas ´gaaf´ als dat verbetert. In mijn zoektocht naar een nieuwe werkkring vroeg ik mij af of het bij onze oosterburen misschien beter is. Het antwoord? Ja! Genoeg reden dus om mijn sollicitatiegebied uit te breiden naar Duitsland.
´Het gras aan de andere kant van de straat is altijd groener,´ luidt het gezegde. Natuurlijk moet je waarderen wat je in je huidige situatie hebt, maar toch zit ik liever aan de overkant. Waarom zou ik tevreden zijn met minder, als het ergens anders beter is? Gewapend met mijn goede kennis van de Duitse taal en gebruiken trek ik al jaren de grens over naar het land van Bier und Bratwurst. Als kind ging ik met mijn ouders mee tijdens dagtochten naar Königswinter en het Teutoburgerwald en keken we thuis naar ´Die Sendung mit der Maus.´ Heerlijk! Later hobbelde ik letterlijk gewapend met een geweer over de Noordduitse laagvlakte, omdat Vadertje Staat mij daartoe verplichtte. Maar ook daarna bleef Duitsland mij trekken.
Het bezoeken van voetbalwedstrijden is mijn grootste passie. De Kuip in Rotterdam-Zuid is de tempel waar ik mijn geloof belijdt. Toen de club waarin ik geloof in het toernooi om de UEFA-Cup tegen Borussia Mönchengladbach uitkwam, wilde ik dolgraag naar de wedstrijd in Duitsland. Mijn eerste buitenlandse wedstrijd was een geweldige belevenis (ondanks de nederlaag en de uitschakeling een paar weken later). Dat heeft me er echter niet van weerhouden om vaker Duitse stadions te bezoeken. Inmiddels heb ik alle stadions in de 1. Bundesliga (seizoen 2014-2015) bezocht.
Omdat ik iedere keer blij terugkom uit Duitsland, ben ik serieus gaan nadenken over hoe het is om bij onze oosterburen te werken. Zij hebben de crisis van 2008 immers beter, in ieder geval anders verwerkt dan de Nederlanders. Toen ik een paar jaar geleden met een kennis op de bonnefooi naar het Arbeitsamt in Kleve trok, leidde dat nog niet tot een baan. Maar door deelname aan het project ´Grenzen bewegen´ ging er een wereld voor me open! Solliciteren in Duitsland zit net even iets anders in elkaar dan in Nederland. Cultuurverschillen spelen daarbij een grote rol. Deze Duitse sollicitatietraining was precies wat ik nodig had.
Inmiddels heb ik mijn eerste sollicitatiegesprekken gevoerd. Anders dan in Nederland zijn deze in een vloek en een zucht voorbij. ´Weten ze wel wie ik ben?,´ vroeg ik mij af. ´Dat kan de werkgever afleiden uit jouw sollicitatiebrief,´ antwoordde mijn docente. Deze is veel uitgebreider dan een Nederlandse sollicitatie. Toch wel even wennen.
Door middel van een ´Praktikum´ in Duitsland (een stage) leerde ik voor het eerst met Duitsers samen te werken. Een erg leuke en leerzame ervaring. Duitsers zijn inderdaad formeler en ingesteld op hiërarchie, maar daartegenover staat dat je precies weet waar je met hen aan toe bent. Mij geeft dat in ieder geval rust. Als extraatje volg ik nu een tweede Praktikum bij mediamixx in Kleve, een bedrijf met een unieke combinatie van twee verschillende culturen, met zowel Duitse als
Nederlandse werknemers, gelegen in het Duits-Nederlandse grensgebied. Holland meets Germany. Hoe internationaal wil je het hebben?
Over de auteur
Harold Broedelet, est. 1963, is ´Praktikant´ (stagiair). Voelt zich Nederlander, maar vindt Duitsland een erg gaaf land. Heeft zijn grenzen bewogen en zoekt nu ook bij de oosterburen naar werk. Is gelovig, maar gelooft vooral in Feyenoord. Heeft een vrolijke, positieve inslag. “Van blije mensen word ik blij,” is zijn levenshouding. Social media: Linkedin