Al sinds een dikke maand probeer ik mijn zomerse autobanden te wisselen voor winterse. Een eerste poging in mijn zelf gekozen heimat liep spaak. De bestelde banden bleken bij nader inzien toch niet leverbaar. Dan maar in mijn vertrouwde Gelderse geboortestreek geprobeerd.
Helaas. De website van de bandenspecialist liet het invullen van een Duits kenteken of postcode niet toe. De meer dan 15.000 in het district Kleve wonende Nederlanders zijn blijkbaar niet interessant voor de Gelderse ondernemer. Op een mailtje van mij richting bandenverkoper dat dit toch wel heel erg ‘1980’ is kreeg ik geen antwoord. Er is duidelijk nog veel werk aan de winkel voor de toch al in 1958 opgerichte Euregio.
Ten einde raad maar telefonisch contact gezocht met de bandenspecialist. Daar werd grif erkend nooit gedacht te hebben aan de over de grens wonende Nederlandse automobilist. Maar via de telefoon was ook prima een afspraak te maken, zo werd me verteld. Vooruit dan maar.
Een kleine twee weken later meldde ik me monter op de afgesproken tijd bij de garage. Mijn opgewektheid verdween echter al weer snel. Hoe lang de chef ook op zijn computer tuurde, de afspraak kon hij nergens vinden. Maar als ik de auto zou laten staan tot begin van de avond dan kon de bandenwissel alsnog plaatsvinden sprak de chef geruststellend. Goed plan, vertelde ik hem.
Volgens afspraak meldde ik me een uurtje of vijf later, lopend en wederom met blij gemoed, aan de receptie terug. Opnieuw volgde een excuus. De monteurs waren er niet aan toegekomen.
En zo tufte ik onverrichter zaken op mijn zomerbandjes weer terug naar huis. Daar verlangde ik naar een fijn stukje muziek. Mijn oog viel bijna als vanzelf op een plaat van Supertramp.
‘Crisis? What crisis?’
Rob van der Velden is journalist bij regionaal dagblad De Gelderlander. Deze column verscheen op zaterdag 28 november in De Gelderlander.
